[ad_1]
Ξύπνα, ξύπνα, ξύπνα! Δεν ξέρω σε ποιο σύννεφο βρίσκεσαι, ούτε πώς την έχεις δει, ως προς τη συμπεριφορά σου απέναντι στους ανθρώπους που βάζεις στη ζωή σου, αλλά πρέπει να καταλάβεις κάτι, και μάλιστα καλά: κανένας άνθρωπος δεν φτάνει στο σημείο να βγει πάνω από κάποιον άλλο, να τον εκμεταλλευτεί, να τον πατήσει κάτω ακόμη, αν ο πρώτος δεν του δώσει το περιθώριο. Πες το δικαίωμα, πες το χαλάρωση ορίων, πες το αδυναμία χαρακτήρα ή ετεροχρονισμένης αντίδρασης, ένα είναι το συμπέρασμα: αν κάποιος σου φέρεται έτσι, έχεις και εσύ ένα κάποιο μερίδιο ευθύνης. Μη σου πω το μεγαλύτερο κιόλας…
Και όταν μιλάμε για το έτερον ήμισυ, ε εκεί ο τύπος προφανώς και έχει αποκωδικοποιήσει πλήρως τη συμπεριφορά σου, έχει βρει όλες σου τις αδυναμίες, και έχει τρυπώσει για τα καλά μέσα, κάνοντας σε ό,τι θέλει. Και στρέφοντας τα πράγματα διαρκώς εναντίον σου, όχι τόσο επειδή θέλει να σου προξενήσει κάποιο κακό, όσο επειδή θέλει να γίνεται πάντα το δικό του, και να περνάει ζωή και κότα, με εσένα να βράζεις διαρκώς στο ζουμί σου. Ναι, καθόλου ενθαρρυντικό το concept. Μήπως λοιπόν πρέπει να προσαρμόσεις τη συμπεριφορά σου αναλόγως, λαμβάνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα για να σταματήσει το εν λόγω τριπάκι; Για δες τι κάνεις λάθος:
Τα όρια σου είναι εξαιρετικά χαλαρά, από την αρχή. Με εσένα να έχεις χυθεί στην αγκαλιά του, να του έχεις κόψει κάρτα ελευθέρας εισόδου, ώστε να αλωνίζει όπου θέλει στην ψυχή σου, όποτε θέλει. Δεν έχεις μία στιβαρή αντιμετώπιση, και δεν έχεις θέσει κάποια όρια, το ξεπέρασμα των οποίων πρέπει να γνωρίζει ότι θα επιφέρουν επιπτώσεις. Άπαξ και το διαπιστώσει με βεβαιότητα, να είσαι έτοιμη: θα αρχίσει το γενικό αλώνισμα…
Δεν αντιδράς, όταν βλέπεις κάτι που σε ενοχλεί. Κι όταν διαπιστώνεις ότι ο ίδιος σε εκμεταλλεύεται, ή σε χρησιμοποιεί, εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες σου. Είτε φοβάσαι να τον αντιμετωπίσεις, είτε δεν έχεις όρεξη για καβγάδες και εντάσεις, πάρα ταύτα το παίρνεις όλο μέσα σου και δεν λες κουβέντα. Συγχαρητήρια, μόλις του έδωσες άλλο έναν εξαιρετικά καλό λόγο για να συνεχίσει να το πράττει, βλέπει πόσο πολύ πιάνει άλλωστε, κάθε άλλο παρά χαζός είναι…
Τον αντιμετωπίζεις σαν επίγειο Θεό σου. Δείχνοντας του τεράστια ανοχή, και συγχωρώντας κάθε μικρό ή μεγαλύτερο λάθος, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είσαι απόλυτα εξαρτημένη από εκείνον, και ο ίδιος το γνωρίζει. Συνεπώς, καταλαβαίνει ότι οποιαδήποτε παρασπονδία του λογικά θα περάσει στο ντούκου, και επιλέγει να τσιτώνει λίγο περισσότερο τα πράγματα, τραβώντας τις καταστάσεις μεταξύ σας στα άκρα πολλές φορές. Έτσι κι αλλιώς, εσύ θα συνεχίσεις να ομνύεις σε εκείνον. Και να πράττεις σπονδές για χάρη του…
Είσαι πολύ αδύναμη ως χαρακτήρας. Που σημαίνει, ότι δεν έχεις μάθει εξ απαλών ονύχων, να διεκδικείς το δίκιο σου, να μην κάνεις πίσω εκεί που πιστεύεις ότι έχεις όλους τους κατάλληλους λόγους να μείνεις σταθερή, να τα κάνεις όλα λαμπόγυαλο αν διαπιστώνεις αδικία και κάθε είδους εκμετάλλευση. Η τακτική του κατευνασμού και της σιωπηλής υποχωρητικότητας είναι αυτή που πιστεύεις ότι διασφαλίζει τα συμφέροντα σου, και που σε κάνει να τη σκαπουλάρεις χωρίς περιττά πολλά πολλά. Κάθε άλλο παρά έτσι έχει το πράγμα, φυσικά. Και το καταλαβαίνεις, όσο κι αν δεν θέλεις να το παραδεχτείς…
Πάντα, στο τέλος θα τον συγχωρήσεις. Ακόμη και εκεί που σου πάτησε τον κάλο, και θα τον θέσεις προ των ευθυνών του, στο τέλος εσύ θα είσαι εκείνη που θα γυρίσεις πίσω σαν πληγωμένο σκυλάκι και αυτός θα σου κάνει τις απαιτούμενες κόνξες προκειμένου να σε δεχτεί πίσω, καθ’ ότι η εμπιστοσύνη ανάμεσα σας δεν είναι πια η ίδια. Φυσικά και θα βγει από πάνω, ακριβώς γιατί βλέπει ότι έχει όλο τον άπλετο χώρο που απαιτείται για να το κάνει. Και να είσαι βέβαιη, ότι θα σου κάνει τη ζωή μια ωραιότατη κόλαση, το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Ώστε να νοιώσεις για τα καλά τις συνέπειες του αναστήματος που τόλμησες, έστω και προσωρινά, να ορθώσεις. Αυτός είναι ο καλός σου…
Γενικά, τον φοβάσαι. Και ο φόβος, υπό την όποια εκδοχή του, είναι το χειρότερο που μπορείς να επιτρέψεις να υπάρχει σε οποιαδήποτε σχέση σου. Είτε ως εγκατάλειψη είτε ως φυσική παρουσία του αγοριού σου. Αυτός, λειτουργώντας σαν λαγωνικό, μυρίζεται τις αντιδράσεις σου και τις χειρίζεται ανάλογα προς όφελος του. Κάνοντας ό,τι γουστάρει, και γνωρίζοντας ότι θα διασχίσει αβρόχοις ποσί τις λίμνες της υπομονής σου. Το αν θα συνεχίσεις έτσι, είναι επιλογή σου. Όπως και το πόσο θα συνεχίσεις να δίνεσαι σε κάποιον, ο οποίος καταφανώς δεν σε σέβεται. Θα μου πεις, αυτό είναι το λιγότερο. Όταν διαπιστώσεις πόσο χάλια σου κάνει τη ζωή ο συγκεκριμένος, ίσως και να αντιμετωπίσεις το ζήτημα διαφορετικά. Αν και τότε, πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα είναι το τελευταίο που θα σε απασχολεί…
[ad_2]
Source link
