Ο καθένας έγραψε-στο facebook, στο προσωπικό του blog, σε ιστοσελίδες-το μακρύ και το κοντό του για το θάνατο του Παντελή Παντελίδη. Στο θάνατο δεν εξετάζουμε αν ήταν καλός τραγουδιστής ή κακός. Αν μας άρεσε ή όχι. Ο καθένας έχει τα γούστα του, τα οποία πολλές φορές δεν τυγχάνουν σεβασμού από τους υπόλοιπους. Αυτό ωστόσο είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.
Το γεγονός ότι επρόκειτο για διάσημο πρόσωπο δημιούργησε και τον ντόρο που ακολούθησε του θανάτου του. Δεν θα σταθώ σ’ αυτό, ούτε και στην ξεφτίλα που επίσης ακολούθησε, με τα «αποκλειστικά», τα «αποκαλυπτικά» και τις λοιπές γελοιότητες. Θα σταθώ περισσότερο σε άλλα δύο σημεία, τα οποία πέρασαν, για τους περισσότερους, στο ντούκου.
Πρώτον, η ανθρωποφαγία του facebook που ζει, βασιλεύει κι ολοένα μεγαλώνει. Και τι δεν γράφτηκε για το περιβόητο τραγούδι του Παντελίδη για τα κατεχόμενα, λες κι αυτό αποτελούσε το μεγαλύτερο μας πρόβλημα. Τι διάολο μας ποτίζουν, ώρες ώρες δεν μπορώ να καταλάβω. Στα πραγματικά σημαντικά ζητήματα στη ζωή μας, τις πλείστες φορές κάνουμε βήμα προς τα πίσω, ενώ σε άλλα θέματα, πολύ πιο ασήμαντα, δίνουμε πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα. Και δώσ’ του μετά τα «κρίμα». Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο…
Το θέμα ωστόσο που κακώς δεν αναδείχθηκε όπως έπρεπε, δεν ήταν απλά ο θάνατος ενός διάσημου προσώπου, ενός τραγουδιστή, στην προκειμένη περίπτωση. Ήταν ο θάνατος ενός 32χρονου ανθρώπου, λόγω υπερβολικής ταχύτητας ενώ δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας. Ο Τύπος παίζει σημαντικότατο ρόλο στη ζωή μας, έχοντας τη δυνατότητα να στείλει τα σωστά ή τα λανθασμένα μηνύματα. Στην πρεμούρα των «κλικ», συνέβη το δεύτερο. Ο Χάρος, όταν έρθει η ώρα του να χτυπήσει την πόρτα, δεν βλέπει την ταυτότητα. Ο θάνατος του Παντελίδη κι ο τρόπος που συνέβη, κακώς δεν «εκμεταλλεύθηκε» προκειμένου να σταλούν τα μηνύματα που έπρεπε. Στους νέους, σε όλους…
Ανδρέας Βεντούρης
