Βέρος Σκαλιώτης ο Ρένος Ευρυβιάδης γεννήθηκε το 1920. Γιος του Οδυσσέα Ευρυβιάδη και της Όλβιας Σούντιας, η οικογένεια της οποίας καταγόταν απ’ τη Λευκάδα.
Φοίτησε στο Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο Λάρνακας. Υπηρέτησε ως αξιωματικός στο Κυπριακό Σύνταγμα του αγγλικού στρατού κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του μ. Ανδρέα Ευρυβιάδη και την αδελφή του μ. Κορίνα Ιακωβίδη, ίδρυσαν το 1946 την «Εταιρεία Wideson» η οποία μετέτρεψε το οικογενειακό σπίτι στην παραλία της Σκάλας πρώτα σε κέντρο και ακολούθως στο ξενοδοχείο «Τέσσερα Φανάρια». Υπηρέτησε για χρόνια στο ΡΙΚ. Από το 1960 έως το 1977 εργάστηκε στο Β.Β.C.
Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία αλλά αποδείχτηκε βιρτουόζος της τέχνης του. Έχει εκδόσει τέσσερα φωτογραφικά λευκώματα με υλικό απ’ όλη την Κύπρο: Cyprus in Pictures London 1953, Portrait of Cyprus, Cyprus Images of Lifetime 1992, και Cyprus remembered London 2010.
Ο Ρένος Ευρυβιάδης ανήκει στους ανθρώπους που παραμένουν προσκολλημένοι στην παλιά αυθεντική ομορφιά και μαγεία της πόλης. Πρόθεσή του είναι να δείξει ακριβώς αυτή τη μαγεία που χάθηκε. Εμείς που τη ζήσαμε κατανοούμε την πρόθεσή του.
Το παραμύθι της πρωϊνής αύρας και των απογευματινών χρωμάτων, αντικαταστάθηκε από ένα πολεοδομικό σχέδιο, που ενώ ξεκίνησε με καλές προθέσεις, ξέφυγε στη συνέχεια με αποτέλεσμα σήμερα να κυριαρχούν τα κέντρα «αμπούστες», ξέχωρα το ένα απ΄άλλο και από μια σειρά σύγχρονων κτηρίων που τα προσπερνάς σαν να μην υπάρχουν. Από μοναδικός τόπος κοινωνικής και προσωπικής θαλπωρής με φόντο το απέραντο και ανεμπόδιστο της θάλασσας, καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα απρόσωπο χώρο, όπου η ατένιση του γαλάζιου δεν είναι πια εύκολη υπόθεση, αφού παρεμβάλλονται ανάμεσα στις παρέες και τη θάλασσα η αδιάκοπη τροχαία κίνηση και τα υποστατικά, που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια ή απλώνονται σαν το μελάνι της σουπιάς. Πιστεύω ότι το παραλιακό μας μέτωπο θα είχε ταυτότητα αν ακολουθούσαμε ένα άλλο μοντέλο που θα είχε προδιαγραφές Μεσογείου και όχι ένα σχέδιο τύπου Κόπα Καμπάνα. Ίσως όμως να μην φταίνε τόσο οι τεχνοκράτες όσο ο τρόπος ζωής των ανθρώπων που άλλαξε τόσο ριζικά και βίαια μετά το 1974. Τουλάχιστον οι φωτογραφίες του Ρένου, απαθανάτισαν το ατόφιο του τόπου.
Μέσα της δεκαετίας του ’50. Στο βάθος οι πετρελαιοδεξαμενές και το φουγάρο του εργοστασίου του φαιοχώματος. Στην κάτω δεξιά γωνία ένα στρατιωτικό τζίπ με νούμερο D 598. Ο πεζόδρομος προς τη θάλασσα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του παραλιακού μετώπου
Η παραλία τέλη του ’50. Τα ιστιοφόρα σε αγώνα στον κόλπο της Λάρνακας
Η αποβάθρα, οι μαούνες και το αγκυροβολημένο πλοίο. Οι μαούνες εξυπηρετούσαν το εμπόριο μέχρι το 1973, που κατασκευάστηκε το λιμάνι
Το πλοίο ROVICO στον κόλπο της Λάρνακας. Οι μαούνες μεταφέρουν το εμπόρευμα από το πλοίο στην αποβάθρα. Πίσω η Δεκέλεια
Η Coca Cola και ο ΑΕΤΟΣ ξεκουράζονται στην προκυμαία. Εντύπωση κάνουν τα πολλά και μεγάλα ιστιοφόρα
Αρχοντικό Ευανθίας Πιερίδη και δίπλα το αρχοντικό Ουσμιάνη. Σήμερα φασφουτάδικα.
Κυριακή, θέα απ’ τα μπαλκόνια των «Τεσσάρων Φαναριών».
Θεοφάνεια: Λίγο πριν το 1970. Δεν είχε αρχίσει η κατασκευή της Μαρίνας.
Μέσα της δεκαετίας του ’80. H Μαρίνα κατασκευάστηκε τα πρώτα χρόνια της προηγούμενης δεκαετίας. Στο βάθος το λιμάνι. Στη θέση του πεζόδρομου σχεδιάστηκε αργότερα η σημερινή Λεωφόρος Αθηνών πάνω σ’ ένα σχέδιο που ήθελε να μετετρέψει το παραλιακό μέτωπο σε Κόπα Καμπάνα του Ρίο ντε Τζανέϊρο!
Πηγή: https://larnacainhistory.wordpress.com
