Περί τα μέσα του 19ου αιώνα κτίστηκε το πρώτο σπίτι στη σημερινή οδό Στυλιανού Αποστολίδη. Ο ιδιοκτήτης ήταν κάποιος Άγγλος, ο οποίος το έκτισε μέσα σε πολλές σκάλες περβολιών.
Στους τοπογραφικούς χάρτες η περιοχή από την οδό Αποστολίδου έως τη λεωφόρο Γρηγόρη Αυξεντίου μέχρι το ύψος των σχολείων και της Πλατείας Ακρόπολης ονομάζεται «Ανεμόμυλοι», λόγω των πολλών ανεμομύλων που αντλούσαν νερό για τα περβόλια. Αρχές του 20ουαιώνα το σπίτι αγοράστηκε από τον Γιάννη και τη Φωτεινή Ιωάννου, η οικογένεια των οποίων εγκαταστάθηκε στη Λάρνακα το 1883 προερχόμενη από την Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης. Η Φωτεινή, καταγόταν από την Τένεδο. Η οικογένεια Ιωάννου είχε τέσσερα παιδιά: την Παρασκευή Ιωάννου (1877-1959), τη Μαρία, την Ελενίτσα και τον Δημητράκη Ιωάννου.
Η Παρασκευή Ιωάννου υπήρξε μεγάλη προσωπικότητα της Λάρνακας. Σπούδασε στην Αρσάκειο Σχολή Αθηνών και το 1898 ανέλαβε διευθύντρια του Παρθεναγωγείου Σκάλας. Το 1906 διορίστηκε πρώτη διευθύντρια του Ευρυβιάδειου Παρθεναγωγείου έως το 1936 που αφυπηρέτησε. Επίσης διετέλεσε καθηγήτρια ελληνικών στο Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο Λάρνακας. Το 1898, ίδρυσε με άλλες κυρίες τον Φιλόπτωχο σύλλογο Λάρνακας «Αλεξάνδρα». Για την Παρασκευή Ιωάννου, γράφει ο ερευνητής Α. Χ. Οικονόμου: «Πολλές μητέρες της πόλεως μας οφείλουσιν εις αυτήν την μόρφωσιν τους». Δεν έκανε οικογένεια.
Η φάτσα του σπιτιού με τα επτά παράθυρα
Η Ελενίτσα Ιωάννου αποφοίτησε και αυτή από την Αρσάκειο σχολή και εργάστηκε ως δασκάλα στην Αλεξάνδρεια. Ούτε αυτή παντρεύτηκε. Ο Δημητράκης Ιωάννου σπούδασε γιατρός, ενώ η Μαρία παντρεύτηκε κάποιον έμπορο από τον Άγιο Θεόδωρο, ονόματι, Χατζηκουμή με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες: τη Ρέα και τη Δήμητρα. Η Ρέα παντρεύτηκε τον Χριστόδουλο Τουμανή, που ήταν για χρόνια διευθυντής του Ταχυδρομείου Λάρνακας και Πρόεδρος της Σχολικής Εφορείας, και η Δήμητρα, τον Λατίνο Τελέσφορο Νακούζη, γενικό διευθυντή του γραφείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων για πολλά χρόνια. Σήμερα στο σπίτι διαμένει το ζεύγος Χριστόδουλου Τουμανή.
Τα κυκλάμινα υποδέχονται
Όσον αφορά το σπίτι: ενώ η φάτσα του δεν εντυπωσιάζει και χαρακτηρίζεται από μια σειρά πολλών παραθύρων, ο κήπος στο πίσω μέρος του σπιτιού μαγεύει τον επισκέπτη. Κυκλάμινα, μιτσικόριδα (μικρά κρινάκια), κρίνοι της Παναγίας, πράσινοι θάμνοι με κόκκινο καρπό που μοιάζει με κοράλλι, εξ’ ου και αποκαλούνται, κοραλιές, βοκαμβίλιες, ροδιές, χρυσομηλιές, κιτρομηλιρές, μερσινοκκοκιές, συκαμινιές, πεύκα, κυπαρίσσια, σσινιές, αναμώνες, γιασεμιά κ.ά. Πρόκειται για το τελευταίο κατάλοιπο κήπου μιας γειτονιάς που οι παλαιοί αποκαλούσαν «κηπογειτονιά».
Τόσες πολλές ήταν οι συκαμινιές στην αυλή, που τις ενοικίαζαν στο κόσμο για την διατροφή του μεταξοσκώληκα. Υπήρχαν επίσης στο πίσω μέρος της αυλής μεγάλα καζάνια που έβραζα τα κουκούλια και ακολουθούσε η παραγωγή μεταξιού στον ίδιο χώρο.
Ο κήπος του σπιτιού μαζί με το υπόλοιπο δημόσιο πράσινο είναι ένας μεγάλος πνεύμονας πρασίνου στο κέντρο της πόλης.
Είκονες από τον κήπο (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Σωκράτη Αντωνιάδη).
