ΠΕΡΕΝΤΟΣ STORIES: Η Σκαλιώτισσα Ιωάννα (Ανίκα) Μιχαηλίδου Σεχριάν που έκλεισε 100 χρόνια ζωής (Διαβάστε ποιο είναι το παράπονό της (pics)!
Η Ιωάννα (Ανίκα), γέννημα του 1916, ( 7 Ιανουαρίου 1916), πέρασε μια ζωή με δυσκολίες και βάσανα, όπως όλες οι γυναίκες τα παλιά χρόνια.
Η εμμονή της με τον Άγιο Σπυρίδωνα και την Παναγία την έκανε κάθε μέρα να διαβάζει ατέλειωτες ώρες σχετικά βιβλία. Λύνει σταυρόλεξα για να περνούν τα χρόνια… Ιδιαίτερα από τότε που μπήκε για καλά στα χρόνια της εξόδου, μέρα και νύχτα παρακαλεί τον άγιο της προτίμησής της να την πάρει εκεί όπου θα συναντήσει τους φίλους και τους συγγενείς της.
Αμ, δε! Τώρα που γράφονται αυτές οι αράδες εν έτι 2016 η Ανίκα είναι ακόμη μαζί μας. Τη φροντίζει η κόρη της Μάρω. Κάθεται καθημερινά στην ίδια πολυθρόνα, με ράχη προς την τζαμαρία για να τη βοηθάει το φως να διαβάζει, και συνεχίζει τις παρακλήσεις της.
Η Ανίκα Μιχαηλίδου Σεχριάν, είναι ένα παλαιών προδιαγραφών κομπιούτερ. Έχει μνήμη που μας αφήνει άναυδους. Με μεγάλη ευκολία αναγνωρίζει πρόσωπα σε φωτογραφίες των δεκαετιών του 20 και του 30. Ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα του «Πεζοπορικού» 1926 αναγνώρισε, με όνομα κι επίθετο του κάθε ποδοσφαιριστή. Η ίδια έπαιζε χόκεϋ σε μια εποχή που ο αθλητισμός ήταν ανδροκρατούμενος.
Το παράπονό της είναι που δεν την παίρνει ο Θεός εκεί που θέλει, μας το είπε εκατό φορές. Και δεν το καταλαβαίναμε.
«Έφυγαν όλοι. Οι φίλοι, οι συγγενείς, οι γείτονες, τα σπίτια τους, οι γιορτές τους. Ακόμη και τα φαγητά τους. Μάλιστα. Οι μυρωδιές και οι γεύσεις. Τα ταπεινά φαγητά των παλιών δεκαετιών, τα οποία σήμερα ούτε στη μνήμη των νέων υπάρχουν. Οι τιτσιρίδες, οι πούλλες, η σπιτική όρνιθα βραστή, οι πατάτες οι αντιναχτές και τόσα άλλα. Αυτά είναι που πιθυμώ πιο πολύ».
Και συνεχίζει η Ανίκα να μιλά για όλα όσα έφυγαν κι έμεινε αυτή ενέχυρο στα χέρια του αγίου Σπυρίδωνα και της Παναγίας. Τα περιστέρια που τάιζε κάθε πρωί τα πήραν άλλες γειτονιές. Η γειτονιά μυρίζει οτιδήποτε άλλο εκτός από όμορφα. Οι ήχοι από τους χώρους στάθμευσης ενοχλούν τα μεσημέρια. Κι ο αέρας από τη θάλασσα δε φτάνει στο δεύτερο όροφο που μένει.
Φαίνεται ότι ο Θεός έχει ειδικές συμφωνίες με το χρόνο και βασανίζει μια εκατοντάχρονη σε ένα περιβάλλον άγνωστο, με ήχους και μυρωδιές και χρώματα άσχετα με τις συνήθειες μιας γυναίκας που πέρασε δε ξέρω κι εγώ πόσους πολέμους και πόσες αλλαγές κυβερνήσεων!
Εμείς ευχόμαστε να μην εισακούονται οι προσευχές της για να την έχουμε μαζί μας πολλά ακόμη χρόνια να μας θυμίζει τις εποχές που μύριζαν οι γειτονιές κι ο πόνος του διπλανού μας ήταν και δικός μας.
Λούης Περεντός
