Τα θανάσιμα αμαρτήματα του Λούη Περεντού
Το νέο αυτό άλμπουμ, σε συνέχεια των ΑΠΩΘΗΜΕΝΩΝ ΕΝΟΣ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑΡΗ, πραγματεύεται περιπτώσεις που για άλλους είναι αναγκαιότητα και για άλλους εντελώς περιττό.
ΓΡΑΦΕΙΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΡΑΠΕΖΑΣ
Ξεκίνησα να δουλεύω στην Λαϊκή Τράπεζα Λεμεσού, όταν η Τράπεζα Κύπρου είχε το μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς. Από το 1970, ξεκίνησε ένας αγώνας για να μεγαλώσει η Λαϊκή και να γίνει Παγκύπρια. Το 1971 μετατέθηκα στη Λάρνακα για τη δημιουργία του πρώτου καταστήματος.
Από νωρίς στην καριέρα μου φορτώθηκα ευθύνες και με τα χρόνια έγινα και διευθυντής. Πλήν, όμως, δεν άφησα την ενασχόλησή μου με τον πολιτισμό. Λάμβανα μέρος σε εκδηλώσεις, έκανα και τις εκδόσεις μου, μάζευα και πίνακες από φίλους. Και, φυσικά, το γραφείο μου είχε την τιμητική του. Πίνακες κάθε είδους κοσμούσαν τους τοίχους.
Όποτε είχα επισκέψεις από τα Κεντρικά της Τράπεζας, δεχόμουνα τα ίδια ερωτήματα, υπο μορφή παρατήρησης. «Μα, τί τό’κανες ‘δωμέσα, γκαλερύ, εικονοστάσιο; Εδω είναι τράπεζα, οι πελάτες δε θέλουν να βλέπουν πίνακες όταν επισκέπτονται τον Διευθυντή.»
Διπλώματα από σπουδές δεν είχα να τα κρεμμάσω για να πείθω τον εαυτό μου και τους πελάτες για τις ικανότητές μου. Είχα την καλή μου διάθεση και το χαμόγελο για να τους εξυπηρετήσω. Πάσκιζα κάθε φορά να τους εξηγήσω. Άλλαζα κάθε τόσο τους πίνακες και τις αγιογραφίες, μπας και βρούν κάτι που να αρέσει στους μεγάλους διευθυντές από τη…Λευκωσία ( πάντα οι Επαρχίες έχουν…μικρούς διευθυντές).
Με λίγα λόγια φίλε μου Χαμπή ( από άλλο θανάσιμο αμάρτημα ο Χαμπής από την Τάλα της Πάφου), είχα κι αυτό το «κουσούρι» στο ενεργητικό μου, μέχρι που η Γενική Διεύθυνση αποφάσισε να κοσμήσει τα «αετώματα» των καταστημάτων με γλυπτά και πίνακες. Τότε πήρα την εκδικησή μου και έκλεισαν στόματα. Πολύ καθυστερημένα, φυσικά!!!!!
( Στη φωτογραφία μαζί με τον σπουδαίο λαϊκό ποιητή Ανδρέα Μαππούρα (1918-1997) στο γραφείο μου).
Λούης Περεντός
