Οι Σύροι πρόσφυγες στο χώρο υποδοχής στην Κοκκινοτριμιθιά, είχαν μαζευτεί σε κύκλο και άρχισαν να αφηγούνται, πως έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, για να φτάσουν στην Κύπρο, με βάρκα. Περιέγραφαν ένα ταξίδι τρόμου, με κάποιους μάλιστα να σηκώνουν τις μπλούζες τους και να δείχνουν τους μώλωπες, που προκλήθηκαν στα σώματά τους από το ταρακούνημα.
Ανάμεσά τους ένα παιδί, που είχε συνέχεια σκυμμένο το κεφάλι. Ήταν φανερό, ότι η συζήτηση του προκαλούσε ανησυχία. Έβαλε το χέρι στο στήθος και γούρλωσε τα μάτια, όταν ρωτήσαμε πώς ήταν το ταξίδι προς την Κύπρο. «Νόμιζα ότι θα σταματήσει η καρδία μου. Ήταν τρομακτικά. Φοβήθηκα ότι θα πεθάνουμε», είπε χαμηλόφωνα.
Οι υπόλοιποι ανέλαβαν να εξηγήσουν ότι ήρθε ασυνόδευτος στην Κύπρο και ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, προσπαθούσαν να τον προστατεύσουν αφού σε κάποια στιγμή άρχισαν να πέφτουν οι αποσκευές τους στη θάλασσα. Άνοιξαν τον κύκλο και τον έφεραν μπροστά. Τον παρότρυναν να πει την ιστορία του.
«Είμαι ο Ιμπραχήμ, είμαι δεκατεσσάρων χρονών και ήρθα στην Κύπρο για να βρω τον πατέρα μου. Η οικογένειά μου πλήρωσε 5 χιλιάδες δολάρια σε Τούρκους για να μπω στη βάρκα», ανέφερε και συνέχισε. «Στην περιοχή μας, έχει αεροδρόμιο και δεν σταμάτησαν ποτέ οι βομβαρδισμοί. Η μητέρα μου και τα έξι μου αδέρφια συνεχίζουν να είναι στη Συρία. Μετακινήθηκαν σε ένα χωριό κοντά στην Ίντλιμπ. Έφυγαν όλοι από την περιοχή που μέναμε».
Σκοτεινιάζει και στρέφει το βλέμμα αλλού, όταν ρωτάμε εάν έχασε κάποιο δικό του κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών. Απαντά μονολεκτικά, «Ναι». Ακολουθεί παρατεταμένη σιωπή…
Είναι φανερό ότι ο 14χρονος Ιμπραχήμ έχει περάσει πολλά, που έχουν σημαδέψει την παιδική του ηλικία. Προκειμένου να μην αφήσει τα συναισθήματά του να τον παρασύρουν, αρχίζει να απαντά κοφτά, σχεδόν μονολεκτικά.«Σκοτώθηκε ο ξάδελφός μου. Ήταν στην ίδια ηλικία μαζί μου. Κάναμε πολύ παρέα».
Οι μνήμες από γειτονιά του προκαλούν σοκ. «Αυτό που θυμάμαι είναι τα πτώματα. Είχε παντού νεκρούς. Σκοτώθηκαν πολλοί γείτονές μου».
Ο ανήλικος και η οικογένεια του έμειναν, όπως λέει αρκετές μέρες χωρίς φαΐ. «Οι γονείς μου είχαν χωράφια. Καλλιεργούσαν σιτάρι, κριθάρι και φακές. Στην αρχή του πολέμου, είχαμε φαγητό. Μετά, όμως, υπήρχαν μέρες που δεν είχαμε να φάμε. Κάποιες τρώγαμε μόνο ψωμί».
Το μεγάλο του όνειρο
Ο Ιμπραχήμ ήρθε στην Κύπρο για να πάει σχολείο Έχει χρόνια να πάει. «Αυτό που θυμάμαι πριν τον πόλεμο είναι το σχολείο. Ήμουν καλός μαθητής. Έχω να πάω από την Πέμπτη δημοτικού».
Οι αναμνήσεις του από το σχολείο τον κάνουν να λυθεί κάπως, «Διάβαζα σπίτι μόνος μου», λέει περήφανα.
-Τι διάβαζες;
Αγγλικά. Προσπάθησα να μάθω Αγγλικά. Δεν μιλώ, όμως, καλά.
-Do you speak English? ( Μιλάς Αγγλικά;)
Yes.(Nαι) Ότι έμαθα, το έμαθα χωρίς δάσκαλο.
-Τι εύχεσαι στα παιδιά που έμειναν στη Συρία;
Τους εύχομαι να μπορέσουν να πάνε σχολείο και να ζήσουν χωρίς πόλεμο.
-Τι θα ήθελες να σπουδάσεις;
Θέλω να γίνω γιατρός. Αυτό είναι το όνειρό μου.
-Γιατί;
Θέλω να γίνω γιατρός και να επιστρέψω στη Συρία να βοηθήσω, τους τραυματίες.
Το όνειρό του 14χρονου, είναι το όνειρο του κάθε παιδιού στη Συρία. Καλή επιτυχία Ιμπραχήμ.
Πηγή: reporter.com.cy
