«Η εποχή του COVID 19» αφιερωμένο στους ανθρώπους της πρώτης γραμμής – της Έλενας Νεοκλέους
Είναι δύσκολο να μην εμπνέονται οι εικαστικοί στην εποχή του Covid-19. Η Έλενα Αναστασίου Νεοκλέους, η εικαστικός του ΤΙΜΕ Private Institute Ltd, εμπνέεται απο την πανδημία μέσα από μια μοναδική φωτογράφηση αφιερωμένη στους ειδικούς υγείας
Η αγωνία του COVID 19 μας έχει λυγίσει. Σαν πλανήτης, σαν έθνος και σαν άνθρωποι. Το να είναι αποκλεισμένος κανείς δεν είναι το ίδιο με το να είναι περιορισμένος. Η απόκλειση λόγου της παγκοσμίας πανδημίας δίνει μια εντελώς διαφορετική διαστάση στην έννοια «αποκλεισμού». Είμαστε αποκλεισμένοι στο σπίτι απο τις 13 Μαρτίου στο σπίτι με ανηλικά παιδιά που δυσκολευόνται να αντιληφθούν πως το «γιατί σπίτι» έχει τόσο μεγάλη διαρκεία. Αυτό δεν περιορίζεται μόνο στα δικά μας παιδία, αλλα σε όλα τα παιδιά που βιώνουν την αγωνία του COVID 19. Αναζητούν τον πάππου και την γιαγιά, τα εξαδελφία τους, τους φίλους τους. Απόρουν αν αυτός ο ιος που εισέβαλε στην ζωή μας είναι όντως αρκετός για να ακυρωθεί το Πάσχα, ή αν η εξαδελφή τους, η γιατρός στο εξωτερικό, αντέχει εκεί στην πρώτη γραμμή του πολέμου και πότε θα την ξανα αγκαλιάσουν. Ανταπεξέλθονται καλά στην διαδυκτιακή τους μάθηση, και παίζουν ανέμελα στον κήπο, και παρόλο που έχει ανατραπεί εξωλοκλήρου η καθημερινότητα τους, απασχολούν τον εαυτό τους συνεχώς. Ένα απογευμά λοίπον, σαν κι αυτά που ρέουν σαν νεράκι στο αυλάκι, στην συζήτηση του «γιατί»για την πανδημία και σε συνδυασμό με τις ατελειωτες ώρες που περνούμε στο εργαστήρι στο σπίτι, γεννήθηκε αυτή η ιδέα της φωτογράφησης. Στα πλαίσια της φωτογράφήσης, βέβαια, προηγήθηκε η κουβέντα του πόσο ευλογημένοι είμαστε. Είμαστε ευλογημένοι, γιατί είμαστε καλα στην σωματική και ψυχική μας υγεία, και όλα τα αγαπημένα μας πρόσωμα επίσης. Είμαστε ευλογημένοι γιατί το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να κάτσουμε σπίτι.
Αποφασίσαμε λοιπόν, να αφιερώσουμε, λίγο απο το άπλυτο χρόνο μας, να απεικονήσουμε τα συναισθήματα αυτών στη πρώτη γραμμή πολέμου. Αυτοί οι άνθρώποι που γίνονται υπεράνθρώποι, οι ειδικοί υγιείας, που αντιμετωπίζουν καθημερινώς προκλήσεις πνευματικές και σωματικές. Ακόμα όταν έχουν ξεπεράσει κατα πολλού τα όρια τους, αυτοί παραμένουν εκεί αγέρωχοι, και πολεμούν. Ετσι, θέλαμε να αποτύπωσούμε αυτά τα συναισθήματα σε ένα προσωπάκι εξαχρόνου κοριτσίου, αθώου, που καθρεφτίζει πόσο «μικροί» νιώθουμε απεναντι σε αυτο που μας ταλανίζει και πόσο μεγάλα είναι τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν σαν αποτέλεσμα.
Ξέρετε, ο εχθρός είναι αόρατος. Και είναι επικίνδυνος. Όμως,ίσως είναι κι η πρώτη φορά που όλη η ανθρώποτήτα μαχεται για τον ίδιο σκόπο, ενάντια σε ένα κοινό εχθρό. Και η άμυνα μας παγκοσμίως είναι πανομοιότυπη: να μείνουμε σπίτι. Να αφήσουμε το ιατρικό προσωπικό, νοσοκόμες, ιατρους κι παραΐατρικό προσωπικό, να πολεμήσει στη πρώτη γραμμή. Να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα.
Και εμείς.. Και εμείς στο σπίτι να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ζωντανά κάποια κομμάτια της καθημερινότητας μας για να διατηρήσουμε την πνευματική μας ευεξία. Είτε αυτό είναι δουλεία, είτε είναι η γυμναστική, ή και τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, πρέπει να βρούμε τον τρόπο να τα εφαρμόζουμε στο σπίτι μαζί με τα παιδιά μας. Πάντα υπάρχει τρόπος. Είναι και επίσης ο καιρός να αναθεωρήσουμε ποιά είναι όντως τα σημαντικά στοιχεία στη ζωή μας, και να είμαστε ευγνώμων για αυτά που έχουμε: την υγεία μας και την οικογένεια μας.
Αφιερωμένο σε σας, στην πρωτή γραμμή, το ιατρικό προσωπικό, και στην Μαρία και στον Νεόφυτο μας.
