Home ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΠΟΨΕΙΣ Μια μητέρα που δεν ήταν μάνα -μια ακόμη κυπριακή πραγματικότητα
Μια μητέρα που δεν ήταν μάνα -μια ακόμη κυπριακή πραγματικότητα

Μια μητέρα που δεν ήταν μάνα -μια ακόμη κυπριακή πραγματικότητα

Με το πρώτο κτύπημα του κουδουνιού υποδεχθήκαμε πρώτα πρώτα τα πρωτάκια μας. Ήταν ένα λιγνό αγοράκι, σαν τρομαγμένο σπουργιτάκι που προσπαθούσε να κρυφτεί σε παρεούλες, να κρυφτεί ανάμεσα στα γέλια των άλλων παιδιών που έδειχναν τόσο ανέμελα, τόσο ξέγνοιαστα.

Όταν το αντίκρισα και κοίταξα στα μάτια του, δεν ήταν μόνο ο φόβος του καινούριου, ο φόβος της πρώτης μέρας στο σχολείο. Ήταν μια θλίψη αλλιώτικη στο βλέμμα του. Η δυστυχία καθρεφτιζόταν στη ματιά του. Ακόμη θυμάμαι αυτή τη πρώτη ματιά, σαν εφιάλτη να με κρατά ξύπνια το βράδυ. Αδυνατούλικο, μικροκαμωμένο, μία σταλιά ψυχούλα , κρυμμένη σε τρύπια ρούχα και παπούτσια.

Κυλούσε η σχολική χρονιά…. Του άρεσε πολύ να βρίσκεται στην τάξη, λαμπίριζαν τα ματάκια του σαν του έδινα στο πρώτο διάλειμμα το κολατσιό που κάθε πρωί του ετοίμαζα μαζί με το δικό μου. Παρ όλες τις ενημερώσεις που είχαμε κάνει στην πρόνοια, κανένας δεν νοιάστηκε.

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό κατευθυνόμενη προς την είσοδο του σχολείου είδα το φιλαράκο μου , με λιγοστά ρούχα κι ας ήταν το κρύο τσουχτερό, στο απέναντι πεζοδρόμιο να κλαίει. Έτρεξα κοντά του, τον πήρα αγκαλιά, κοίταξα στα δύο του καστανά ματάκια και μου μίλησαν όπως ποτέ δεν το έκαναν.

Πόσο ΠΟΝΟ, αλήθεια μπορούν να κρύψουν;
Πόση δυστυχία μπορούν να καμουφλάρουν;

«Κυρία ο αδελφός μου …. Ο αδελφός μου κυρία, βγάζει αίμα από το αυτί του. Τον κτύπησε κυρία πολύ δυνατά. Τον κτύπησε στο κεφάλι πολύ δυνατά. Της τραβούσα τα χέρια, αλλά αυτή πάλι τον κτυπούσε»

ΠΑΓΩΣΑ….
Πήραμε το αγόρι, καλέσαμε την Αστυνομία και το Γραφείο Ευημερίας και πήγαμε στο σπίτι. Σαν ανοίξαμε την πόρτα, η καρδιά μου κόπηκε στα δύο. Ένα σπίτι σχεδόν ερειπωμένο, λερωμένο με ελάχιστα έπιπλα, με έντονη κακοσμία λόγο της βρωμιάς και της μούχλας που επικρατούσε. Η μάνα καθόταν στην πολυθρόνα, έπινε τον καφέ της και κάπνιζε . Δεν συγκινήθηκε καθόλου με την παρουσία μας. Ζητήσαμε να δούμε τα μικρά. Αρχικά μας αρνήθηκε, μετά μας έδειξε την πόρτα του δωματίου και μας είπε «είναι εκεί τα μπάσταρδα, με έσκασαν, δεν ακούν» .

Δεν ξέρω αλήθεια πώς συγκρατήθηκα!

Ξεκλειδώνοντας την πόρτα αντικρίσαμε δύο κορμάκια με εμφανή σημάδια ξυλοδαρμού, με λιγοστά ρουχαλάκια, να είναι ξαπλωμένα στο πάτωμα, κουλουριασμένα να προσπαθούν να ζεστάνει το ένα το άλλο, να κλαίνε και να προσπαθεί να παρηγορήσει το ένα το άλλο.

Τα πήρα αγκαλιά…. Και είχε σταματήσει ο χρόνος για μένα.

Πέρασαν τόσα χρόνια από εκείνη τη μέρα, αλλά αυτή την στιγμή τη ζω κάθε μέρα. Κάθε ευλογημένη μέρα που σκέφτομαι ότι υπάρχουν παιδιά που ζουν αυτό το δράμα ακόμη και σήμερα. Καλούμαι καθημερινά πλέον να το αντιμετωπίζω.

Είναι ψυχούλες που βασανίζονται… μην κλείνετε τα μάτια και τα αυτιά σας.
Γίνετε η φωνή για αυτά. Δεν είναι παιδιά κατώτερου Θεού.
Είναι και αυτά παιδιά δικά μας!

Θέα Νικολάου
Ακτιβίστρια

Send this to a friend