Το δίκαιο και η αγνότητα του αγώνα της ΕΟΚΑ κρύβεται πίσω από κάθε μικρή και μεγάλη ιστορία της περιόδου 1955-1959. Η στιγμή που ο Μάρκος Δράκος προσπαθεί να πείσει τη μητέρα του να του δώσει την ευχή της για τη συμμετοχή του στον αγώνα, τα πρώτα λεπτά μετά που οι αδερφές του έμαθαν για τη θυσία του, η αυταπάρνηση της κυρίας Αγάθης που τον φιλοξενούσε στο σπίτι τους, είναι μικρές ψηφίδες που συμπληρώνουν τα χρυσά γράμματα του θρυλικού έπους της ΕΟΚΑ.
Σήμερα συμπληρώνονται εξήντα τρία χρόνια από εκείνο το κρύο βράδυ του Χειμώνα του 1957, όταν ο Μάρκος Δράκος έπεφτε μαχόμενος από τα πυρά Βρετανών στρατιωτών στα βουνά της Ευρύχου. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στη Λεύκα, η οικογένεια του προσευχόταν και εκείνο το βράδυ, όπως και όλα τα προηγούμενα, ο Μάρκος τους, το καμάρι της οικογένειας, να είναι ασφαλής.
Η ανατίναξη της κυπριακής ραδιοφωνίας από την ομάδα του «Λυκούργου», όπως ήταν το ψευδώνυμό του, την 1η Απριλίου του 1955, η απόδραση από το Κάστρο της Κερύνειας, η μάχη στο Μερσινάκι, όπου έχασε τον σύντροφο του τον Μούσκο, είναι λίγο ή πολύ οι γνωστές ιστορίες της δράσης του Μάρκου Δράκου, που του χάρισε επάξια μια θέση στο Πάνθεον της ΕΟΚΑ.
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου στον Reporter
