Εγώ δε θέλω να ξαναπάω σε θανατηφόρο…
Της Μύριας Αβρααμίδου
Και τι να πεις όταν στέκεσαι πάνω από ένα στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο, γνωρίζοντας την τραγωδία που «κουβαλά» και συζητάς με συναδέλφους για δύο αγγελούδια που «έφυγαν» πριν καλά-καλά η ίδια τους η μάνα ενημερωθεί για το κακό που χτύπησε το σπίτι της;
Και πως μπορείς αλήθεια να διαχειριστείς ένα ρεπορτάζ στο οποίο καλείσαι να γράψεις ότι δύο μικρά παιδιά, δύο 11χρονα κοριτσάκια βρήκαν ακαριαίο θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα; Ότι κι αν έχεις γράψει… όσα κι αν έχεις μεταδώσει… λυγίζεις.
Λυγίζεις μπροστά στην τραγωδία. Το μυαλό πάει στα δικά σου παιδιά. Τα ανίψια. Τα παιδιά που ακόμα δεν έφερες στον κόσμο. Και λυγίζεις. Και ύστερα σκέφτεσαι αυτή τη μάνα. Και πως θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της ξανά… Και τη μάνα που ήταν πίσω από το τιμόνι… Και όλα μαυρίζουν.
Τι εκστρατεία να κάνει και η Τροχαία; Ποια έκκληση να κάνεις κι εσύ για να εισακουστείς; ΠΟΤΕ στο αυτοκίνητο χωρίς ζώνη ασφαλείας! ΠΟΤΕ! Αλήθεια ακούει κανείς; Τρία θανατηφόρα που στοίχησαν τη ζωή σε συνολικά τέσσερις συνανθρώπους μας που δεν έφεραν ζώνη σε μία μόλις εβδομάδα. Τρεις εκ των οποίων παιδιά. Τώρα μήπως ακούει κάποιος;
Και γράφεις… και σβήνεις. Και δεν είναι το πρώτο θανατηφόρο που πήγες να καλύψεις. Και ξέρεις πως δε θα είναι το τελευταίο. Και δε θες να ξαναπάς.
Εγώ πάντως δε θέλω…
Πηγή : Cyprus Times
