Οι γυναίκες της οικογένειας Τρικωμίτη φωτογραφίζονται στο σπίτι τους και μιλούν για τη ζωή τους
Η οικογένεια της Ευαγγελίας και του Σώτου Τρικωμίτη, εκτός από την Suzuki, έχουν και μια δεύτερη «επιχείρηση» στο σπίτι: αυτή που παράγει πρωταθλητές. Συναντήσαμε τις πέντε γυναίκες της οικογένειας και ζητήσαμε να μας πουν πώς είναι η ζωή όταν κυνηγάς χρυσά μετάλλια.
Aπό την Τώνια Σταυρινού
Τις κοιτάς να συζητούν, να διορθώνουν το κραγιόν τους στον καθρέφτη, να ρίχνουν ματιές η μια στην άλλη, να ψιθυρίζουν και να γελούν με τα δικά τους… Η αγάπη τους είναι διάχυτη και γεμίζει όλο το σπίτι. Έχουν ένα ασυνήθιστο δέσιμο μεταξύ τους, το οποίο μάλλον ξεκινά από το γεγονός ότι είχαν έναν εξίσου ασυνήθιστο τρόπο ζωής. «Ναι, πάντα ήμασταν λίγο διαφορετικοί» λέει η Χρυσταλλένη γελώντας. «Δεν είχαν όλοι τόσα πολλά αδέλφια και σίγουρα δεν είχαν όλα τα παιδιά τον δικό μας τρόπο ζωής. Ρωτούσες τους συμμαθητές μας τι θα κάνουν το απόγευμα και σου απαντούσαν, θα καλέσω φίλους στο σπίτι, θα πάω σε καφετέρια, θα δω ταινία. Για μας η απάντηση ήταν πάντα μία: διάβασμα, προπόνηση, γυμναστήριο. Αυτό μας έκανε να είμαστε πολύ πιο δεμένοι μεταξύ μας να είμαστε δηλαδή εκτός από αδέλφια και οι καλύτεροι φίλοι. Είχαμε πάντα ένα σπίτι γεμάτο, οπότε δεν τίθετο θέμα έτσι κι αλλιώς να καλέσουμε κι άλλους για να παίξουμε». Η Χρυσταλλένη Τρικωμίτη πριν σταματήσει να αγωνίζεται στη Ρυθμική Γυμναστική, έφτασε μέχρι την Ολυμπιάδα του Λονδίνου, ενώ προηγήθηκαν αμέτρητες συμμετοχές σε πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, πέντε μετάλλια σε Κοινοπολιτιακούς και αρκετές διεθνείς και πανευρωπαϊκές διακρίσεις. Σήμερα, αφού τελείωσε Νομική, επέστρεψε στο άθλημα ως προπονήτρια.
«Όταν τελείωσα την άσκησή μου ως δικηγόρος, ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε. Σιγά-σιγά άρχισαν να έρχονται κοντά μου αθλήτριες ζητώντας μου αρχικά συμβουλές και μετά ρωτώντας με αν μπορώ να τις προπονήσω. Ήταν σαν να επέστρεφε το άθλημα σε μένα… Κι έτσι ιδρύσαμε το σωματείο Αντρέας Τρικωμίτης, εις μνήμη του παππού μας και σήμερα έχω αθλήτριες από 4 μέχρι 15 χρονών. Είναι δύσκολο να είσαι προπονήτρια και σίγουρα πολύ διαφορετικό από να είσαι αθλήτρια. Η προπονήτρια πρέπει να είναι λίγο ψυχολόγος, λίγο μητέρα, λίγο διατροφολόγος, λίγο σύμβουλος. Το καλό είναι ότι βίωσα αρκετά πράγματα μέσα στον πρωταθλητισμό, έτσι μπορώ να μπω στη θέση τους. Με βοηθά βέβαια και η αδελφή μου, η Λουκία». Πρωταθλήτριες της Ρυθμικής υπήρξαν και οι άλλες δυο αδελφές, η μεγαλύτερη, η Λουκία που σήμερα εργάζεται ως Chartered Accountant στην οικογενειακή εταιρία και η Ολίβια η αμέσως μικρότερη που τελείωσε Νομική και τώρα κάνει την άσκησή της. «Μεταξύ μας οι τρεις μεγάλες αδελφές είμαστε κολλητές. Τα πιο προσωπικά μας πάντα τα εκμυστηρευόμασταν η μια στην άλλη. Οι γονείς μας ήταν πιο αυστηροί οπότε λέγαμε τα πάντα μεταξύ μας. Υπήρξαν και φάσεις χρονικά που προπονούμασταν και οι τρεις τις ίδιες ώρες και μια χρονική περίοδος που κατεβαίναμε και οι τρεις σε αγώνες. Πολλές εμπειρίες, μαζί σε ταξίδια, μαζί σε δύσκολα κάμπινγκ». Η Ολίβια σταμάτησε στα 15, η Λουκία και η Χρυσταλλένη στα 19. Το μικρότερο παιδί της οικογένειας, η Λουίζα, που πάει στην πρώτη τάξη της Αμερικάνικης Ακαδημίας, είναι η μόνη που δεν ακολούθησε το άθλημα και στράφηκε στο kick boxing, επηρεασμένη ίσως από τους δυο αδελφούς της, τον Αντρέα και τον Χρίστο. «Ο Ανδρέας ασχολείται επαγγελματικά με το MMA (Mix Martial Arts), σε επαγγελματικό επίπεδο με διεθνείς διακρίσεις. Είναι πολύ αφοσιωμένος, προπονείται σκληρά στην Αγγλία και πάντα μου κάνει εντύπωση η εκπληκτική πειθαρχία που έχει σε ένα τόσο σκληρό πρόγραμμα προπόνησης και διατροφής», λέει η μητέρα του Ευαγγελία. Πρωταθλητής δεΕυρώπης στο MMA και πρωταθλητής Αγγλίας, εξασφάλισε επίσης τον ISKA έναν από τους σημαντικότερους ευρωπαϊκούς τίτλους. Ο Χρίστος, από την άλλη, είναι πρωταθλητής Τζούντο, ακολουθεί ένα εξίσου σκληρό πρόγραμμα και συνεχίζει τις προπονήσεις και τις διακρίσεις του στην Αγγλία παράλληλα με τις σπουδές του.
Από αριστερά η Ολίβια, η Χρυσταλλένη, η Λουίζα και (όρθια) η Λουκία.
Μεγαλώνοντας πρωταθλητές
Πώς γεννιούνται, αλήθεια, οι πρωταθλητές; Ή μάλλον, γεννιούνται ή γίνονται; Καμία αρμοδιότερη να απαντήσει από μια μητέρα που ξυπνούσε μια ζωή από το χάραμα για να ετοιμάζει υγιεινά γεύματα για όλη τη μέρα και έμενε ξύπνια για να φέρει και το τελευταίο της παιδί από τις προπονήσεις. «Το πιστεύαμε πολύ και εγώ και ο σύζυγός μου. Άλλωστε ο αθλητισμός ήταν μέρος και της δικής μας ζωής. Εγώ ήμουν πρωταθλήτρια της Ενόργανης Γυμναστικής. Ο σύζυγός μου πρωταθλητής στο Ράλι αλλά και καλαθοσφαιριστής. Ο δικός του πατέρας υπήρξε πρωταθλητής πάλης. Βλέπεις ότι όλα μας τα παιδιά πήραν κάτι από τον καθένα». Τα γονίδια ήταν εκεί. Τα πρότυπα το ίδιο. «Βλέπαμε ο ένας τον άλλο, ήταν τρόπος ζωής μέσα στην οικογένεια» λένε οι μεγαλύτερες αδελφές. «Έτσι κι αλλιώς, 4-5 χρονών που ξεκινάς αυτό το άθλημα δεν κάνεις μια συνειδητοποιημένη επιλογή. Όταν όμως μπεις και αρχίσει να σου δίνει νίκες, χαρές, επιτυχίες, δεν θες να φύγεις». Σου στερεί όμως πολλά. «Αντιθέτως», λένε με ένα στόμα. «Ο αθλητισμός μας έδωσε πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαμε να φανταστούμε. Ζήσαμε εμπειρίες που άλλα παιδιά τα οποία δεν είχαν την ευκαιρία να είναι μέσα στον πρωταθλητισμό -γιατί είναι πολύ διαφορετικό από τον αθλητισμό- δεν είχαν. Κι αυτό μας έφερε πιο κοντά, μας έδεσε πολύ ως οικογένεια». Η Ολίβια ήταν η πιο ήσυχη συγκριτικά με τις αδελφές της. «Ήταν πάντα το παιδί που κλεινόταν στο δωμάτιο της να διαβάσει, δεν ήθελε βοήθεια από κανένα και τα έκανε όλα μόνη της. Παίζει πολύ καλά πιάνο και ζωγραφίζει εκπληκτικά». Οι άλλες δύο είναι πιο φασαριόζες της οικογένειας. «Αλλά και πάλι δεν πιάνουμε μπάζα μπροστά στον Χρίστο. Αυτός ήταν πάντα το ζιζάνιο, το πειραχτήρι, ειδικά όταν βρεθεί με τη μικρή».
Η Ευαγγελία Τρικωμίτη
Όσον αφορά την ανατροφή τους, η μητέρα είναι ξεκάθαρη: «Ήμουν πάντα αυστηρή μαζί τους. Δεν μπορούσε να λειτουργήσει αλλιώς μια οικογένεια με έξι παιδιά, τα πρώτα πέντε μάλιστα γεννημένα σχεδόν συνεχόμενα. Για να είναι όλοι διαβασμένοι, καθαροί, ταϊσμένοι, τυπικοί στις υποχρεώσεις τους και να μη χάνουν λεπτό από τις προπονήσεις τους έπρεπε να ακολουθούμε ένα αυστηρό πρόγραμμα-χειμώνα, καλοκαίρι, Σάββατα, Κυριακές, Χριστούγεννα, Πάσχα. Κι είχαμε βέβαια και αρκετή βοήθεια. Δεν ήμουν ξέρετε η μητέρα με τα πολλά χάδια και τα πολλά μπράβο και το πολύ ντάντεμα. Το θεωρώ λίγο παρατραβηγμένο να παραχαϊδεύουμε τα παιδιά. Η αγάπη είναι έμπρακτη. Δεν τη δείχνεις με τα λόγια και το κανάκεμα. Η αγάπη είναι η θυσία που κάνεις, είναι οι ώρες σου, ο ύπνος σου, οι ελεύθερός σου χρόνος. Οι αγκαλιές και τα χάδια και τα “σ’ αγαπώ” είναι μια έκφραση αγάπης. Το θέμα είναι τι κάνεις από κει και πέρα. Με πράξεις». Και τι κρατά τόσα χρόνια ένα γάμο; «Η αγάπη, ο σεβασμός και η εκτίμηση. Με τον Σώτο είμαστε συνέχεια μαζί και στη δουλειά και στο σπίτι. Στην εταιρία τα γραφεία μας είναι δίπλα-δίπλα, είμαστε αυτοκόλλητοι από το πρωί που ξυπνάμε ώς το βράδυ που θα πάμε στο κρεβάτι. Μάθαμε να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, να μιλάμε με τον ίδιο τρόπο και πολλές φορές πάει να πει κάτι ο ένας και ο άλλος συμπληρώνει. Για μας είναι πολύ σημαντική η πίστη στο Θεό. Από τότε που ήταν τα παιδιά μας μωρά πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία. Ένιωθα ότι αν φύγω από τη ζωή έπρεπε να τα αφήσω σε καλά χέρια, να ξέρω ότι είναι ασφαλή. Κι αυτό για μένα σημαίνει μόνο να τα εμπιστευτώ στο Θεό». Και η δική της σχέση με την άσκηση; Παρά τις έξι γέννες έχει ένα εκπληκτικό σώμα. «Ούτε άσκηση ούτε διατροφή. Απλά κινούμαι ασταμάτητα. Το καλοκαίρι ο Σώτος μου έφερε ένα απ’ αυτά τα ρολόγια που μετράνε πόσα μέτρα διένυσες μέσα στη μέρα. Τη μία μέρα έκανα 13 χιλιόμετρα, την άλλη 11 χιλιόμετρα, την άλλη 9. Το λιγότερο που κατέγραψε ήταν 6 χιλιόμετρα σε μια μέρα. Η αλήθεια είναι ότι βρίσκομαι συνέχεια σε κίνηση. Είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας. Δεν μπορώ να κάτσω, δεν μπορώ να είμαι αδρανής. Πέρα από τη φροντίδα της οικογένειας και τις υποχρεώσεις στο γραφείο, είμαι τεχνική σύμβουλος της Ρυθμικής Γυμναστικής, είμαι Διεθνής Κριτής του αθλήματος και είμαι επίσης ένα από τα έξι μέλη της Πανευρωπαϊκής Επιτροπής της Ρυθμικής Γυμναστικής. Είναι πάρα πολύ γεμάτη η ζωή μου, είμαι συνέχεια σε δράση. Όταν είμαι σε αδράνεια νιώθω ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος. Αυτός ο χρόνος που μας δωρήθηκε από το Θεό δεν είναι απεριόριστος, άρα πρέπει να τον ζήσουμε έντονα, γεμάτα, δημιουργικά, προσφέροντας και ζώντας την κάθε στιγμή».
Μακιγιάζ: Χριστίνα Χάννα
Επιμέλεια-Styling: Τουμάζος Χαραλάμπους
Πηγή: like.philenews.com
