Πανίκος Ξιούρουππας: Απ’ την Ομόνοια της καρδιάς του στην «Ηλιαχτίδα Ζωής»
Παρά τις δυσκολίες, η πορεία του είναι γεμάτη έντονες στιγμές. Ο Πανίκος Ξιούρουππας αναπολεί τα χρόνια στην Ομόνοια, περιγράφει τις φορές που λύγισε λόγω των προβλημάτων υγείας των δυο μικρότερων παιδιών του, μιλά για την «Ηλιαχτίδα» της ζωής του, ενώ χαρακτηρίζει τη σύζυγό του Άννα «δώρο σταλμένο από τον Θεό».
Της Κωνσταντίνας Γεωργίου
Πώς είναι για έναν άνθρωπο που αλώνιζε τα γήπεδα, να είναι κλεισμένος μέσα σ’ ένα γραφείο;
Από το 2003 που κρέμασα τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια, έπειτα από 23 χρόνια καριέρας, το ποδόσφαιρο υπάρχει στη ζωή μου. Είτε ως προπονητής, είτε με την επαγγελματική μου ιδιότητα στη Cytavision. Κάθε σαββατοκύριακο βρίσκομαι στα γήπεδα, ενώ παρακολουθώ τηλεοπτικούς αγώνες για να ελέγξω την ποιότητα των εκπομπών μας. Στη Cyta, άλλωστε, εργάζομαι από το 1995. Την εποχή μου, οι παίκτες είχαν ως προτεραιότητα να βρουν μια καλή δουλειά παράλληλα με το ποδόσφαιρο. Δεν είναι όπως σήμερα που οι ποδοσφαιριστές αμείβονται με αρκετές χιλιάδες ευρώ κι έχουν τη δυνατότητα να επικεντρωθούν αποκλειστικά στο αντικείμενό τους.
Υποθέτω ότι ακόμη και οι νεότεροι σάς αναγνωρίζουν. Τώρα, το χαίρεστε περισσότερο;
Είναι ωραίο αίσθημα να σε αναγνωρίζει ο κόσμος. Οι νεότεροι με έχουν ακουστά ως τον «Ξιούρουππα της Ομόνοιας», παρόλο που αγωνίστηκα στον Ερμή Αραδίππου, την ΑΕΚ Λάρνακας και την Ανόρθωση. Η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση είναι ότι ο κόσμος σέβεται την πορεία και την προσωπικότητά μου.
Εκείνη την εποχή, οι οπαδοί δεν συγχωρούσαν σ’ έναν ποδοσφαιριστή την μεταγραφή του σε άλλη ομάδα. Αυτό συνέβη στην περίπτωσή σας;
Αυτό είναι πραγματικότητα, παρόλο που εγώ πάντοτε έλεγα πως το ποδόσφαιρο είναι ένα επάγγελμα. Η γενιά μου δεν «εκμεταλλεύτηκε» το ποδόσφαιρο σε μεγάλο βαθμό. Όταν άρχισε να ρέει το χρήμα στο κυπριακό ποδόσφαιρο, έπρεπε κι εγώ να σκεφτώ το συμφέρον της οικογένειάς μου. Τη συγκεκριμένη περίοδο χρειαζόμουν χρήματα για να καλύψω μια σειρά εγχειρήσεων του μικρότερου παιδιού μου, της Μαρίας. Αναγκαστικά, άρχισα να ψάχνω για ένα καλύτερο συμβόλαιο, το οποίο αρχικά μού πρόσφερε η ΑΕΚ Λάρνακας. Παράλληλα, αισθανόμουν ότι είχε κλείσει για μένα ο κύκλος στην Ομόνοια. Μαζί της είχα κερδίσει πρωτάθλημα, κύπελλο, χρυσό παπούτσι και είχα παίξει στην Ευρώπη. Είχε αρχίσει να με κουράζει η μονοτονία και χρειαζόμουν μια αλλαγή. Η πλειοψηφία του κόσμου ήταν θετική απέναντί μου. Ακόμη και στο πρώτο παιχνίδι με την ΑΕΚ, στο οποίο σημείωσα το νικητήριο γκολ, παρά τις διαμαρτυρίες και τις βρισιές ορισμένων, οι περισσότεροι ήταν με το μέρος μου.
Αργότερα δηλώσατε: «Όσα χρήματα πήρα 13 χρόνια στην Ομόνοια, τα πήρα σε δυο στην Ανόρθωση». Πιστεύετε ότι οι τότε διοικούντες, δεν εκτίμησαν σωστά το ταλέντο σας;
Ήταν άλλοι καιροί. Η Ομόνοια δεν έδινε πολλά χρήματα. Εκείνο που σου πρόσφερε ήταν η αναγνωρισιμότητα και η εκτίμηση ότι έπαιζες σε μια τέτοια ομάδα. Η Ομόνοια μού άνοιξε τις πόρτες και με δόξασε. Αν επέλεγα να πάω σε οποιαδήποτε άλλη κυπριακή ομάδα στο ξεκίνημά μου, σίγουρα δεν θα είχα την αναγνωρισιμότητα που έχω σήμερα. Η Ανόρθωση επί προεδρίας Κίκη Κωνσταντίνου ξεκίνησε τα μεγάλα συμβόλαια γιατί ήθελε να συγκεντρώσει την αφρόκρεμα του κυπριακού ποδοσφαίρου, προκειμένου να «κτίσει» τη μεγάλη ομάδα που είχε καταφέρει κάποια στιγμή.
Ποια θα αποκαλούσατε «ομάδα της καρδιάς σας»;
Την Ομόνοια. Είμαι ο «Πανίκος Ξιούρουππας της Ομόνοιας». Είναι η ομάδα που μου με ανάδειξε και άνοιξε τους ορίζοντές μου. Από την άλλη, ο Ερμής Αραδίππου είναι το σπίτι μου. Είναι η ομάδα του χωριού μου. Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα. Εκεί είναι οι φίλοι και οι κουμπάροι μου. Η ομάδα μου, όμως, είναι η Ομόνοια.
Σας πικραίνει που δεν αγωνιστήκατε στο εξωτερικό;
Καθόλου. Δεν ήταν εύκολο, γιατί εμείς υπογράφαμε συμβόλαια ζωής με τις ομάδες μας. Είχα πρόταση από τον ΠΑΟΚ και τον Ηρακλή. Η Ομόνοια, όμως, δεν με άφησε. Ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει ότι έχω παίξει τέσσερις αγωνιστικές με τη φανέλα της Cyprus United, στην Αυστραλία. Το 1991 έφυγα για ένα ολόκληρο καλοκαίρι με υποσχετική, αλλά η Ομόνοια ζήτησε να επιστρέψω.
Ποιον Κύπριο νεαρό παίκτη ξεχωρίζετε;
Θεωρώ ότι ο Πιέρος Σωτηρίου βρίσκεται στα καλύτερά του τη φετινή περίοδο. Για μένα, όμως, ξεχωριστή περίπτωση είναι ο Δημήτρης Χριστοφή. Είναι εκρηκτικός στο γήπεδο και γρήγορος. Παρόλο που δεν βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα, είναι ένας παίκτης-ηγέτης. Μπορεί να κερδίσει μόνος του το παιχνίδι. Κάτι που έχει αποδείξει αρκετές φορές, ειδικά στην παρούσα φάση που το ρόστερ της ομάδας είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Αν ο Δημήτρης έχει καλή απόδοση, η Ομόνοια κερδίζει. Σε αντίθεση περίπτωση, η Ομόνοια χάνει.
Σας ικανοποιεί το επίπεδο του κυπριακού ποδοσφαίρου;
Με εξαίρεση την ευρωπαϊκή πορεία του ΑΠΟΕΛ, σε τοπικό επίπεδο είναι πολύ χαμηλό τα τελευταία δυο χρόνια. Προσωπικά, με ενοχλεί και η ξενομανία που μας διακατέχει.
Προηγουμένως, αναφερθήκατε στο πρόβλημα υγείας της κόρης σας Μαρίας. Απ’ ό,τι γνωρίζω και ο γιος σας αντιμετωπίζει πρόβλημα με την όρασή του…
Ο δεύτερος γιος μου, ο Χρίστος, είναι τυφλός. Γεννήθηκε πρόωρα, κατά τον 6ο μήνα κύησης. Τη δεύτερη μέρα, έπαθε αιμορραγία στον εγκέφαλο και νέκρωσαν τα νεύρα της όρασής του.
Πώς αντιδράσατε στο άκουσμα της είδησης;
Λύγισα. Ήταν ένα σοκ για την οικογένεια μου. Ήμασταν πολύ νέοι γονείς, περίπου 23 ετών. Ήμασταν άπειροι. Εγώ ήμουν ο «Πανίκος Ξιούρουππας της Ομόνοιας». Πετούσα στους εφτά ουρανούς. Όλος ο κόσμος ασχολείτο μαζί μου. Κάθε βδομάδα, έβαζα γκολ. Ξαφνικά, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν ξέραμε πού να αποταθούμε. Με τη βοήθεια του θεού και του περίγυρου μας, καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας.
Μπορούσατε να φανταστείτε ότι θα έφτανε μια μέρα που θα τον καμαρώνατε να παίρνει master στην ψυχολογία;
Όταν φοιτούσε στο γυμνάσιο και άρχισε να βραβεύεται για τις σχολικές επιδόσεις του, είχα καταλάβει πως θα πετύχει στη ζωή του. Ο Χρίστος είναι ένας νικητής της ζωής. Το να ταξιδεύει μόνος του στο εξωτερικό -καθώς έχει ζήσει για έξι μήνες στο Βέλγιο κι έναν χρόνο στο Λονδίνο για τις ανάγκες των σπουδών του- και να κινείται με τέτοια ευκολία με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, είναι αξιοθαύμαστο. Εμένα αν με αφήσεις μόνο μου στο Λονδίνο, θα χαθώ. Το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο, καθώς οι συνθήκες για άτομα με αναπηρία είναι τραγικές. Τώρα, έχει ξεκινήσει την πρακτική του στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας και από τον ίδιο εξαρτάται η επαγγελματική του πορεία στην κλινική ψυχολογία.
Η περίπτωσή της κόρης σας, σας στοίχισε περισσότερο, μιας και ήδη γνωρίζατε πώς είναι να έχετε ένα παιδί που χρειάζεται τη συνεχή φροντίδα σας;
Είχαμε αποφασίσει με την Άννα να αποκτήσουμε ένα τρίτο παιδί, για να ξεφύγουμε λίγο από το πρόβλημα του Χρίστου μας. Και η Μαρία γεννήθηκε πρόωρα, κατά τον 7ο μήνα κύησης. Τη δεύτερη μέρα, έπαθε αιμορραγία στον εγκέφαλο κι εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς μας. Δεν ήταν καθόλου εύκολο, απλώς αυτή τη φορά ξέραμε πώς να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις. Η Μαρία έχει δεξιά ημιπληγία και βαλβίδα στον εγκέφαλο. Είναι 18 ετών και καθημερινά την παίρνουμε για εργοθεραπεία, φυσιοθεραπεία και κολύμπι προκειμένου να βελτιώσει τη λειτουργία των άκρων της.
Αισθανθήκατε ότι άθελα σας βάλατε σε δεύτερη μοίρα τον μεγάλο σας γιο, μιας και τα δυο μικρότερα σάς είχαν μεγαλύτερη ανάγκη;
Πολλές φορές. Ο Χρύσης αναγκαστικά στερήθηκε τους γονείς του. Ειδικά εμένα, λόγω ποδοσφαίρου. Ποτέ, όμως, δεν παραπονέθηκε. Πάντοτε, ήταν πιο ώριμος για την ηλικία του. Με τον Χρίστο, μάλιστα, είναι πολύ δεμένοι, μιας και έχουν μόνο δυο χρόνια διαφορά.
Είναι πιο φιλική η σχέση σας μαζί του, μιας και γεννήθηκε όταν ήσασταν 21 ετών;
Πολλές φορές, όταν βρίσκομαι στην καφετέρια «Wake Up», που διατηρεί στη Λάρνακα, πολλοί δεν πιστεύουν ότι είναι γιος μου. Νομίζουν πως είμαστε δυο καλοί φίλοι.
Ποια ανάγκη σάς οδηγήστε να ιδρύστε το Ίδρυμα «Ηλιαχτίδα Ζωής»;
Το θεραπευτικό κέντρο δημιουργήθηκε το 1997, δυο χρόνια πριν τη γέννησή της Μαρίας μας. Η Άννα, μαζί με άλλες μητέρες παιδιών με προβλήματα υγείας, σκέφτηκαν πως θα γινόταν πιο εύκολη η καθημερινότητά τους αν υπήρχε ένας χώρος στον οποίο θα ήταν συγκεντρωμένοι όλοι οι θεραπευτές. Σήμερα, προσφέρουμε θεραπείες σε 82 παιδιά, αλλά -δυστυχώς λόγω έλλειψης χώρου- υπάρχει λίστα αναμονής. Προγραμματίζουμε σύντομα τη δημιουργία επιπρόσθετων αιθουσών.
Το ότι είστε γνωστός, βοηθά να είστε η φωνή των άλλων γονιών που βρίσκονται στην ίδια θέση με εσάς;
Σίγουρα, βοηθά το ότι έχω έναν μεγάλο κύκλο γνωριμιών, ενώ το όνομά μου ανοίγει πιο εύκολα κάποιες πόρτες. Μπορεί τυπικά εγώ να είμαι ο πρόεδρος της «Ηλιαχτίδας», αλλά οι κοπέλες του συμβουλίου είναι οι αφανείς ηρωίδες. Στην «Ηλιαχτίδα» είμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Είναι το δεύτερό μας σπίτι. Ό,τι κι αν κάνω, όπου κι αν βρίσκομαι, την έχω συνεχώς στη σκέψη μου. Δεν είναι μόνο τα παιδιά που χρειάζονται τη στήριξή μας, αλλά και οι γονείς, ειδικά οι νεότεροι. Τους βοηθώ μέσα από τα προσωπικά μου βιώματα, όπως με βοήθησε κι εμένα ένας καθηγητής τότε με την περίπτωσή του Χρήστου, ο οποίος είχε μια τυφλή κόρη.
Με τη σύζυγό σας, είστε μαζί από την εφηβεία σας. Τι θαυμάζετε σ’ εκείνην;
Η Άννα είναι ο άνθρωπός μου. Ερωτευτήκαμε στη δεύτερα λυκείου και παντρευτήκαμε μόλις απολύθηκα από τον στρατό. Παρόλο που δεν μοιάζουμε ως χαρακτήρες, συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Είναι το άλλο μου μισό. Είναι η ψυχή της οικογένειας μας. Παρά τα προβλήματα, στάθηκε σαν βράχος και κατάφερε να μας κρατήσει δεμένους και αγαπημένους. Θεωρώ ότι την Άννα μού την έστειλε ο θεός!
Πηγή: like.philenews.com
